நிசங்கன் கவிதைகள்

தொடரும் தவிப்புகள்

இரட்சித்த வீட்டில்
நீ குளித்து விட்டுப் போன சோப்பில்
உதிரும் உன் உடலின்
வாசனையை நுகர்கிறேன்
எனது துவாயில் கசியும் உன்
பிரியங்களும்
விசும்பலில் துடைத்த எனது
ஆடையும்
நேற்று மட்டும் உனதாயிருந்த
வாசனனத்திரவியங்களும்
நீ வரும் வரை நமத்துப்போன
எனது தாபங்களுக்காக
காத்திருக்கும்

வெற்றுக்காத்திருப்புகள்

புழுதிபடிந்த தெரு மதில்களுக்குப் பின்னால்
சுமையாகிவிட்ட காத்திருப்புகள்
கனத்த இரவில் விசிறப்பட்ட நட்சத்திரங்களில்
இறுகாத கைகளை இறுக்கும் போது
சத்தங்கள் மௌனிக்கத் தொடங்கும்
நாளைய சோற்றுப்பருக்கைக்கான
இன்றைய இரவில்
நுரைத்த கனவுகளும்
உலர்ந்த ஆசைகளும்
சிலந்தி வலைகளுக்கு மத்தியில்
விறைத்து போயிற்று


இளமைக் கனவுகள்

உலரும் என் இளமைக் கனவுகள்
அஸ்தமிக்குமிக்கும் சூரியனில் கறுக்கும் நிலாச்சாரல்
கனக்கும் மேகங்கள் நடுவே
நடுங்கும் என் விரல்கள்
என் நிறமற்ற இளமைக் கனவுகள்
கரையும் வர்ணங்களின்
இடையில்
நழுவித் தொங்கும்
வெறுமையாக


மரத்த மனம்

விறைத்துப் போன உணர்வுகளையும்
சபிக்கப்பட்ட மௌனத்தின் உறுப்புகளையும்
தேடி அலையும் என் விரல்கள்
விடியலின் நிறங்களும் கரைந்து போக
கனத்த மாலைகளும் புழுதியான தென்றலும்
என் உடலுக்காக காத்திருக்கும்

உடைந்த நீர்க்குடத்தில்
முளைத்த பூச்செடியைப் பார்ப்பதற்கு
ஏங்குத் கண்களை நோக்கி
கட்டெறும்புகள் படையெடுக்கும்
ஆறடி குழியுள் விழுவதற்கு முன்பும்
மரத்த முலையுடன்
சாவைத் தொலைத்துவிட்டு
சபிக்கப்பட்ட பிறவியாக
நான் உன்னுடன்